Σιζόντ

«Γράφει κάτι στα αραβικά» είπε ο έλληνας αστυνομικός που έπιασε τον ημιλιπόθυμο σκύλο να βρίσκεται ξαπλωμένος μπροστά στα συρματοπλέγματα της μεριάς των ελληνικών συνόρων. Πίσω από το λουρί του σκυλιού ήταν γραμμένο με μαρκαδόρο και μισοσβησμένο προφανώς το όνομα του ζώου. Ανέπνεε με δυσκολία καθώς η ατμόσφαιρα έιχε γεμίσει χημικά. Η ένταση είχε σταματήσει και οι αντίπαλες ομάδες ανασυντάσσοταν. Το ζώο μεταφέρθηκε σε ένα μικρό κατάλυμα που είχαν οι στρατιώτες. Ήταν ένα μεσαίου μεγέθους μπέζ κανίς γκριφόν. Σιζόντ ήταν το ονομά του και η ιστορία του μεγάλη,

Ζούσε στο Χαλέπι με μια οικογένεια που τον είχε υιοθετήσει μωρό στους δρόμους. ‘Ηταν μια ευτυχισμένη οικογένεια και τα δύο παιδία αγαπούσαν πολύ τον Σιζόντ. Κάθε μέρα τα περίμενε πως και πως να γυρίσουν από το σχολείο. Μια μέρα δεν ξαναγύρισνα ποτέ. Δεν τα ξαναείδε. Είχε ξεκινήσει ο πόλεμος και το σχολείο τους βομβαρδίστηκε.άεν καταλ’αβαινε ο Σιζόντ τι συμβαίνει. Άκουγε εκκωφαντικούς θορύβους, μύριζε τον φόβο και την αγωνία στην ατμόσφαιρα. Το ζευγάρι διαλυμένο ψυχολογικά κλείστηκε στο βουβό κέλυφος της απώλειας και ο Σιζόντ έμεινε απέξω. Ξεχνούσαν να τον ταίσουν αφού και εκείνοι ξενούσαν να φάνε. Τους πήγανε στο νοσοκομείο και ο Σιζόντ έμεινε μόνος στο σπίτι μέρες νηστικός και διψασμένος. Η γειτονιά κάποια στιγμή εισάκουσε τα ικετευτικά κλάματα του και άνοιξαν την πόρτα. Έτρεξε έξω στην ελευθερία χωρίς να ξέρει που. Βρήκε φιλοξενία σε μια άλλη γειτονία. Τον τάισαν και τον φρόντισαν. Όμως ο πόλεμος τους έδιωξε και αυτούς. Πεινασμένος γυρνούσε ο μικρός Σιζόντ ανάμεσα στις γκρεμισμένες ζωές. Κυνηγημένος από αγέλες ζώων που είχαν εγκαταλειφθεί και αυτά απομεινάρια ξεχασμένης ανθρωπιάς και καθημερινότητας

Ενστικτωδώς ακολούθησε ένα γκρούπ ανθρώπων που πεζοπορούσε. Μια κοπέλα έφηβη έιδε το ζώο που τους ακολουθούσε και το πήρε υπό την προστασία της. Φτάσανε στα τουρκικά σύνορα και με κάποιο τρόπο περάσανε. Δεν την ξανάδε την κοπέλα. Μέσα σε ένα συνωστισμό την έχασε. Έμεινε μόνος σε ένα ορεινό χωριό της Τουρκικής ενδοχώρας. Οι ντόπιοι τον διώχνανε και  δεν είχε καταφύγιο. Για καλή του τύχη ένα φορτηγάκι σταμάτησε εκεί στο ξεχασμένο χωριό. Ο άνθρωπος που οδηγούσε του σφύριξε, άνοιξε την πόρτα και αυτό ήταν. Μπήκε μέσα. Έιχε πάρει παράταση ζωής. Μετά από ώρες οδήγησης βρέθηκε σε ένα κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Το φορτηγάκι ξεφόρτωσε τα υλικά που κουβαλούσε και έφυγε. Ο Σιζόντ έμεινε εκεί. Γύριζε από σκηνή σε σκήνη και μύριζε. Άλλοι τον διώχναν, άλλοι τον χάιδευαν. Ενα κοριτσάκι του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Έμεινε εκεί έξω από τη σκηνή της οικογένειας. Σιγά σιγά κέρδισε την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους, ξαναβρήκε οικογένεια μέσα στις λάσπες του καταυλισμού. Του αρκούσε η συντροφιά και η αίσθηση να ανήκει κάπου.

Μια μέρα όλοι αρχίσανε να φεύγουν από αυτό το χώρο. Περπάτησε ώρες με την οικογένεια. Το παιδί είχε εξαντληθεί και με τα τελευταία χρήματα που είχαν πλήρωσαν ένα ταξί που βρέθηκε στο διάβα τους να τους πάει στα σύνορα. Ο οδηγός δεν ήθελε το ζώο με τίποτα στο αυτοκίνητο. Κια ο Σιζόντ ξανάμεινε μόνος. Το παιδί ούρλιαζε από λύπη καθώς το ταξί απομακρυνόταν. Δεν έτρεξε να το ακολουθήσει, έιχε μάθει να μένει μόνος. Ακολούθησε μια όμάδα νεαρών που πορευόντουσαν. Γελάγανε μαζί του και δεν του δίνανε σημασία. Μύριζε σιγά σιγά καπνό και την γνωστή μυρωδιά φόβου. Πλησιάζοντας έβλεπε φωτιές και ανθρώπους σε ένταση. Το ένστικτο του έλεγε να γαβγίζει. Να αμυνθεί και να συσστρατευτεί ενάντια στους απέναντι. Δυό μέρες έμεινε εκεί στα συρματοπλέγματα. Γαβγιζε και γρύλιζε στους από κεί. Ενας Τούρκος φαντάρος του έδωσε νερό μέσα από το κράνος του. Ο Σιζόντ ήπιε βιαστικά και ξαναγύρισε στη μάχη. Είχε βρεί κάπου να ανήκει πάλι. Την επόμενη μέρα η ατμόσφαιρα από τα δακρύγόνα έγινε αποπνιχτική. Ακολούθησε την ομάδα νεάρων να περάσει το συρματόπλεγμα που είχε σκαφτεί από κάτω. Δεν μπορούσε να αναπνέυσει και μόλις πέρασε από την άλλη σωριάστηκε λιπόθυμος, εξαντλημένος.

«Σιζόντ» γράφει. Είναι αραβικό όνομα έιπε ο διερμηνέας που είχε αφαιρέσει το ξεθωριασμένονο λουρί από τον νεκρό σκύλο.

Σιζόντ τον λέγανε και ήταν μεγάλη η ιστορία του