Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία

 

Το περιστέρι παρατηρούσε από το παλιό διώροφο σπίτι την κίνηση στο δρόμο κουνώντας νευρικά δεξιά αριστερά το κεφάλι του. Τα πόδια του μετακινούνταν συνέχεια πάνω κάτω καθώς το δριμύ ψύχος  πάγωνε τα σιδερένια κάγκελα. Ήταν περίτεχνα σκαλιστά  μιας άλλης εποχής. Το ψηλοτάβανο σπίτι ήταν της δεκαετίας του 30 με τα μεγάλα ξύλινα παντζούρια του να χάσκουν και να παρασύρονται βίαια στο ρυθμό του παγωμένου αέρα. Εκεί μέσα ζούσαν πολλά περιστέρια της περιοχής που πετούσαν  από εδώ και εκεί στους σκαλιστούς μπαρόκ πολυελαίους του που ακόμα στέκονταν στην οροφή του σε αντίθεση με τους παλιούς σοβάδες να στρώνουν το πάτωμα σαν το χιόνι έξω που έπεφτε  πυκνό και χρωμάτιζε τον γκρίζο δρόμο. Οι περαστικοί από κάτω βιαστικοί λόγω του κρύου περπατούσαν γρήγορα και μηχανικά τρέχοντας να κάνουν τις προγραμματισμένες δουλειές πρίν την παραμονή των Χριστουγέννων. Πρόσωπα σκυθρωπά και αγχωμένα. Θα έλεγε κανείς πως δεν απολάμβαναν αυτές τις μέρες των γιορτών παρά μόνο έπρεπε να κάνουν πράγματα, να διεκπεραιώσουν λίστες και να στηθούν σε ουρές εκτεθειμένοι στον παγωμένο χιονιά. Το γκριζόασπρο αστικό τοπίο αντικατόπτριζε το πως νοιώθανε μέσα τους. Από την μία το λευκό του χιονιού τους προσκαλούσε να τρέξουν σαν παιδιά να παίξουν με το χιόνι από την άλλη το γκρι τσιμέντο τους πλάκωνε και τους οριοθετούσε σε πράγματα που έπρεπε να κάνουν και να τηρηθούν αυστηρά για να “γιορτάσουν” την ημέρα. ¨Ήταν και αυτή η πανδημία που δεν έλεγε να τελειώσει ποτέ. Επικρατούσε εδώ και 2 χρόνια μια αναστάτωση και ένας φόβος στο άγνωστο. Ποτέ οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο αποξενωμένοι ενώ οι πόρτες των σπιτιών τους ήταν τόσο κοντά η μια στην άλλη. Απαγορεύονταν οι χειραψίες και τα φιλιά και τα πρόσωπα τους ήταν καλυμμένα από μία μάσκα που κάλυπτε το χαμόγελο ή την λύπη τους. Μόνο από τα μάτια μπορούσες να καταλάβεις πόσο μελαγχολικοί και πιεσμένοι ήταν. 

Το περιστέρι σταμάτησε να κουνάει νευρικά το κεφάλι του και εστίασε σε μια φιγούρα που φαινόταν να κινείται πολύ διαφορετικά από τους άλλους. Ο υπερήλικας άνδρας περπατούσε πολύ αργά όχι λόγω της ηλικίας αλλά μάλλον περισσότερο γιατί απολάμβανε αυτό το γιορτινό χειμωνιάτικο πρωινό. Ντυμένος με μια μαύρη μάλλινη ρεντιγκότα και ένα κόκκινο κασκόλ τυλιγμένο περίτεχνα στο λαιμό χαιρετούσε και καλημέριζε βγάζοντας ελαφρά το σχεδόν ημίψηλο καπέλο του, τους βιαστικούς περαστικούς. Δεν φορούσε μάσκα και χαμογελούσε στον καθένα που συναντούσε. 

“Καλημέρα σας”, “Καλημέρα σας!”  χαιρετούσε κάθε περαστικό. Πολλοί δεν τον πρόσεχαν καν βουτηγμένοι στις σκέψεις τους και στις to do lists που έπρεπε να γίνουν. Άλλοι πάλι του χαμογελούσαν αμυδρά μέσα από την μάσκα και υποτονθόρυζαν ένα καλημέρα. Ελάχιστοι ανταπέδιδαν με εγκαρδιότητα και για εκείνον ήταν το καλύτερο δώρο Χριστουγέννων. Έμοιαζε σαν να είχε ξεπηδήσει από την Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Τσαρλς Ντίκενς. Ψηλός ξερακιανός ευθυτενής σαν με τον ανανεωμένο Εμπενίζερ Σκρούτζ που ήθελε να δώσει πίσω σε όλους την αγάπη που είχε στερήσει τόσα χρόνια. Στο χέρι του κρατούσε ένα σουσαμένιο κουλούρι που μασουλούσε που και που όχι από πείνα αλλά περισσότερο από απόλαυση.  

Το πεινασμένο περιστέρι αμέσως παρατήρησε το φαγητό καθώς μέρες λόγω του πρωτοφανούς χιονιά δεν έβρισκε και πολλά να τσιμπολογήσει. Πέντε χρόνια ζούσε στην πόλη και είχε γλυτώσει άπειρες φορές από αυτοκίνητα και θηριώδη λεωφορεία. Μια φορά είχε σπάσει την φτερούγα του περνώντας απρόσεκτα από καλώδια της ΔΕΗ. Έμεινε μέρες αβοήθητο στο δρόμο ανάμεσα σε βιαστικά βήματα ώσπου κάποιος το είδε πραγματικά και όχι απλά το κοίταξε. Το πήρε και το περιέθαλψε αφήνοντάς το ξανά ελεύθερο. Από τότε είχε περισσότερο εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και ποτέ μα ποτέ στις γάτες που πάντα το έβλεπαν σαν παιχνίδι να ασκήσουν τις ενστικτώδεις αιλουροειδείς παρορμήσεις τους. 

Ο γέρος άντρας ήταν ακριβώς από κάτω του και παρατηρούσε το παλιό νεοκλασικό. Σαν να είχε βγει από την αρχιτεκτονική του Βιτρούβιου με δωρική απλότητα και ρωμαική υπερβολή. Σίγουρα ο Τσίλλερ θα ήταν πολύ ικανοποιημένος αν το έβλεπε σκέφτηκε. Το περιστέρι έκανε βουτιά και κατέβηκε στα πόδια του κάτι που του τράβηξε την προσοχή. Χαμογέλασε και το καλημέρισε ενώ εκείνο περπατούσε νευρικά πάνω κάτω στα πόδια του αποζητώντας λίγη τροφή. Αμέσως ο χαμογελαστός άντρας του έδωσε ένα κομματάκι κουλούρι και εκείνο σε φρενίτιδα το τσιμπολογούσε πετώντας το από εδώ και κει τρέχοντας ξοπίσω του. 

“A, εσύ πεινάς πολύ” του είπε όσο εκείνο πάλευε να καθυποτάξει το ατίθασο κομμάτι που συνέχιζε να προσπαθεί να ξεφύγει. Μόλις τελείωσε το μικρό του γεύμα ξαναστράφηκε στον γέρο περιμένοντας, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος συνέχιζε να κινείται στον δικό του φρενήρη ρυθμό αδιαφορώντας για αυτή την συνάντηση. Ο ηλικιωμένος άνδρας πρόταξε ένα ακόμη κομμάτι στην παλάμη του και το πουλί χωρίς δισταγμό πέταξε με ένα μικρό άλμα εκεί και κάθησε στον βραχίονα του τσιμπώντας την ευγενική προσφορά τροφής, μαζί συνέχισαν αργά αργά το δρόμο τους μέχρι που έφτασαν στο κατώφλι του ευγενικού και καλόκαρδου άντρα.  

Ξεκλείδωσε με αργές κινήσεις να μην το τρομάξει και μπήκε αργά μέσα ενώ το πουλί ένιωθε κάπως νευρικά μπαίνοντας σε ένα κλειστό χώρο που του ξυπνούσε τις ορμέμφυτες αντιδράσεις διαφυγής. Ο κύριος Σπύρος όπως ήταν γνωστός στην  γειτονιά άφησε την πόρτα ανοιχτή για πολύ ώρα παρά το κρύο ώστε το πουλί να νοιώθει άνετα. Εκείνο περπατούσε αγχωμένο στις παρυφές της εξώπορτας σε μια αμφιθυμία για το αν θα μείνει μέσα ή έξω. Του πρόσφερε και άλλα καλούδια αφήνοντάς τα διακριτικά και ήσυχα στο πάτωμα ενώ εκείνος άναψε την μαντεμένια σόμπα δημιουργώντας μια ζεστή θαλπωρή στον χώρο ενώ έξω φύσαγε και χιόνιζε.. Τελικά ακολούθησε τον γέρο στην κουζίνα βλέποντας τον να ετοιμάζει το γιορτινό δείπνο για έναν ή μάλλον για δυο.. 

Η πόρτα έκλεισε και οι δυο μοναχικές ψυχές γίνανε μία. Το σκοτάδι έπεσε και ο κος Σπύρος μιλούσε ατελείωτα στον καινούργιο του φίλο που κοιτούσε με γουρλωμένα μάτι γεμάτα περιέργεια τις παλιές ιστορίες που είχε να του πει. Φαινόταν πως απολάμβανε και εκείνο την παρέα του γέρου, εξάλλου και εκείνο ήταν σε ηλικία που έφτανε στη δύση του. Τα τηλέφωνα χτύπησαν μερικές φορές και ο κος Σπύρος ευγενικά ζητούσε συγγνώμη από τον φίλο του που τους διέκοπταν και απαντούσε με λαχτάρα στις κλήσεις. 

“Χρόνια πολλά μπαμπά!” 

“Χρόνια πολλά παππού!” 

Ευχές και λόγια αγάπης από μακριά. Δεν είχε παράπονο τον θυμόντουσαν και ας μην ήταν εκεί. Έχουν και εκείνοι τις οικογένειές τους καταλάβαινε .  

Έστρωσε το λιτό γιορτινό δείπνο  και έβαλε ένα πιάτο με σπόρους σουσαμιού και λίγη ντομάτα στον καλεσμένο που περπατούσε πάνω κάτω στο γιορτινό τραπεζομάντηλο. 

Αποδείπνησαν και κάθησαν κοντά στη ζεστή σόμπα χορτάτοι και πλήρεις. Ο κυρ Σπύρος συνέχισε να του λέει εκείνες τις ιστορίες μέχρι που γλυκά και ήσυχα έκλεισε τα βλέφαρά του και το πουλί κούρνιασε παραδομένο και αυτό σε μια μακαριότητα πάνω στα γόνατά του. Το χιόνι έξω συνέχιζε να παλεύει με το γκρίζο των δρόμων και των καρδιών των ανθρώπων. Ήταν τόσο δύσκολο να επικρατήσει το λευκό και το αγνό  σε έναν γκρίζο κόσμο.

Ημερολόγιο καραντίνας- Ο μαύρος γάτος

 

Ξύπνησε σχετικά νωρίς και σίγουρα χωρίς κανένα σκοπό. Το ξυπνητήρι είχε εδώ και κάμποσους μήνες σταματήσει να τον ενοχλεί. Από τότε που έσκασε αυτή η ιστορία με τον κορονοιό. Είχε μια κωλοδουλειά και τα έβγαζε βόλτα οριακά με τον μισθουλάκο του εργάτη αλλά εντάξει δεν είχε παράπονο. Τα τσιγάρα του το φαγητό του και την τροφή του Φισφιρί. Ο Φισφιρής είναι ο συγκάτοικός του, ένας μεγάλος κατάμαυρος γάτος. Τον έιχε συναντήσει πριν μερικά χρόνια τότε που έμενε ακόμα με τους γονείς του. Ήταν ένα μικρουλι μαύρο δαιμονάκι που νιαούριζε σπαρακτικά στην είσοδο της πολυκατοικίας. Τον ανέβασε πάνω και μετά από πολλές μάχες με τους γονείς του τον κράτησε. Αργότερα μετακομίσανε παρέα. Οχι πως βοηθησε στη μετακόμιση ο Φισφιρής προς θεού. Το μαύρο αυτό εγωκεντρικό κάθαρμα δεν κούναγε τον πισινό του για τίποτα και δεν του καιγότανε καρφάκι. Τώρα που είχε μείνει χωρίς δουλειά ο Πάυλος ο γάτος πέρναγε περισσότερες ώρες μαζί του αγκαλιά στον καναπέ. Παρέα τους ήταν και η Ελένη η κοπέλα του Παύλου αλλά τον τελευταίο καιρό δεν ερχότανε. Ο Φισφιρής ποτέ δεν την χώνεψε βασικά. Του έπιανε το αγαπημένο σημείο του στον καναπέ.

Ο γάτος είχε ανέβει στο κρεβάτι δίπλα στον Παύλο που οκνηρά σηκωνόταν. Χάιδεψε το μαύρο κεφάλι του ζώου και εκείνο τέντωσε νευρικά τα αυτιά του. Ήταν πρωί ακόμα δεν ήθελε πολλά πολλά. Άναψε ένα τσιγάρο, είχε κανα δυό ακόμα μέσα το πακέτο και σηκώθηκε να κάνει ένα καφέ. Μια κουταλιά ελληνικός είχε μείνει στο βάζο. Άνοιξε το μάτι της κουζίνας με μια αγωνία. Κάθε μέρα περίμενε πως θα του κόβανε το ρέυμα. Ακόμα δεν το είχανε κάνει, ναναι καλά. Ήπιε τον καφέ και ρούφηξε την τελευταία τζούρα. Ντύθηκε με ό,τι βρήκε και σκέφτηκε να πάει  μια βόλτα μπας και ανοίξει το μάτι του. Εστειλε μήνυμα 6 και τα στοιχεία του και έριξε πάνω του ένα φούτερ. Έχωσε το χέρι στις τσέπες μήπως είχε ξεχαστεί κανα δίευρω, έπιασε μόνο ένα χαρτάκι. «Ανέχου και απέχου» έγραφε. Τα γράμματα ήταν δικά του, το είχε σημειώσει πριν μια εβδομάδα περίπου. Ήταν μια φράση ενός φιλοσόφου που διάβασε κάπου και του έδινε κουράγιο, τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Δεν είχε πια πολλές αντοχές, όσο για αποχή...απείχε από όλα θέλοντας και μη.

«Τα λέμε Φισφιρί» είπε στο γάτο που τον αγνόησε και έκλεισε την πόρτα. Στην είσοδο έβαλε την χειρουργική μάσκα μιάς χρήσης που πρέπει να την έχει τουλάχιστον ένα μήνα και βγήκε στο δρόμο. Χαλαρή κίνηση αυτοκινήτων και ανθρώπων, μια γειτονιά σε αναστολή λειτουργίας. Περπάτησε άσκοπα στα ασφυκτικά στενά της Κυψέλης. Έπιασε τον εαυτό του να ψάχνει κάτω για τίποτα χρήματα. Δεν είχε ξανακάνει κατι τέτοιο και απογοητεύτηκε πολύ. Φορτίστηκε έντονα και η μάσκα του εμπόδιζε την αναπνοή, την κατέβασε για λίγο κοιτώντας γυρω του συνωμοτικά μήπως και τον δει κανείς. Πήρε  μια βάθιά ανάσα γεμάτη καυσαέριο, διοξείδιο και τοξικά αέρια αστικού περιβάλλοντος. Δεν ένιωσε σίγουρα καλύτερα και γύρισε βιαστικά πίσω στο διαμέρισμα.

Ο Φισφιρής άκουσε την πόρτα αλλά δεν γύρισε καν να κοιτάξει ποιος ήταν. Ηταν πολύ κουρασμένος να το κάνει. Ο Παύλος πήγε στην κουζίνα και ήπιε ένα ποτήρι νερό. Σαν να ένιωσε πιο καλά και γύρισε στο καθιστικό να ανοίξει την τηλεόραση. Παρασύρθηκε για λίγα λεπτά σε ειδήσεις για την πανδημία, έβρισε και άλλαξε κανάλι που έπαιζε επιτυχίες ξένες του 80. Του έκανε, το άφησε να παίζει σαν μουσικό χαλί στο χάλι του. Ασυναίσθητα έπιασε το κινητό να πάρει τηλέφωνο ένα φίλο του που και αυτός με τα δικά του είχε ψιλοχαθεί αλλά πριν ακόμα πιάσει τη συσκευή θυμήθηκε πόσο ανόητη σκέψη έκανε αφού εδώ και καιρό δεν έχει μονάδες. Ένιωσε μια ασήκωτα δύσφορη πλήξη και μια έλλειψη στόχου στη μέρα του και έναν αξεπέραστο εγκλωβισμό. Κάθε μέρα έτσι ήταν πια. Δεν είχε όρεξη να προσπαθήσει για τίποτα, δεν είχε και νόημα. Αν δεν υπάρχει το γιατί να ζήσεις δύσκολα βρίσκεις το πως να ζήσεις. Του καρφώθηκε πάλι αυτή η γαμημένη ιδέα να δώσει τέλος σε αυτό το άθλιο σενάριο. Είπε όχι από μέσα του και σκέφτηκε να δοκιμάσει να πάει μια βολτα στους γονείς του μπας και συνέλθει. Είχε καιρό να τους δει. Στιγμιαία άναψε μέσα του ένα φως. Έπιασε το κινητό και έστειλε 4 με τα στοιχεία του. Ανοιξε την πόρτα και πριν κλείσει κοίταξε τον γάτο που εκείνος δεν αξίωσε καν να γυρίσει να τον κοιτάξει. Έβαλε την μασκάς μιας και πολλαπλής χρήσης και βγήκε στο φαιό αστικό τοπίο. Οι γονείς του μένανε κάμποση ώρα μακριά αλλά λεφτα για εισιτήριο δεν είχε. Δεν πειράζει σκέφτηκε, θα περπατήσει να συνέλθει. Περπατούσε παρέα ποτε με την ιδέα της αυτοθέλητης εξόδου και πότε με μια δειλή ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει. Μετά από καμια ώρα πορεία έφτασε όντως ξαλαφρωμένος λίγο. Αφησε στην είσοδο την παρέα της αυτοκτονίας και ανέβηκε στον πρώτο όροφο της παλιάς πολυκατοικίας. Η υποδοχή θερμή όπως πάντα. Κάτσανε τα είπανε, φάγανε. Ένιωσε πιο ζεστά και ανθρώπινα. Του είπανε να επιστρέψει να μείνει μαζί τους και έχει ο Θεός. Μια σύνταξη πείνας παίρνανε αλλά θα τα καταφέρνανε. Του δώσανε και ένα δεκάρικο από αυτα που δεν είχανε και τον αποχαιρέτησαν σχεδόν με κλάματα. Στην είσοδο τον περίμενε η ιδέα ακόμα. Πόσο επίμονη σκρόφα σκέφτηκε. Έχει παλέψει πολύ να μην κάνουν παρέα. Είχε ψάξει και για να πάει σε ειδικό μα δεν είχε λεφτά για ιδιώτη και στα δημόσια που το έψαξε λίγο ή θα υπολειτουργούσαν λογω καραντίνας ή θα έβρισκε ραντεβού πιο άργα και από το να βρεθεί το εμβόλιο του κορονοιού. Τι να σου κάνει και ο ειδικός. Α ρε και να βρίσκανε ένα εμβόλιο για την φτώχεια και τη μαύρη θλίψη που ένιωθε.

Με αυτές τις σκέψεις ξαναπήρε το δρόμο της επιστροφής. Έπαιζε στο μυαλό του το σενάριο του να επιστρέψει στους δικούς του. Βαρύ και ασήκωτο. Και πάλι πως θα τα βγάζανε πέρα. Γαμημένη φτώχεια. Στο δρόμο συναντάει ένα μπλόκο. Στιγμιαία ανησύχησε και σκέφτηκε να στρίψει στο στενάκι αλλά μετά σκέφτηκε πως δεν έχει κάτι να φοβηθεί. Πλησιάζοντας τους αστυνομικούς σαν πυροβολισμός στο κεφάλι του ήρθε η σκέψη πως δεν είχε πάρει μαζί του την ταυτότητα. Ανησυχία και ένταση λίγα μέτρα πριν το περιπολικό ενώ και τα δύο όργανα εστίαζαν στα επερχόμενα αυτοκίνητα. Ήλπιζε να μην ασχοληθούν.. Κάτεβασε στα γρήγορα και νευρικά την κουκούλα του φούτερ για να μην δώσει στόχο. Να φαίνεται κανονικός. Σκεφτόταν μήπως έχει κάτι στην εμφάνιση του που τον προδώσει. Ο ένας απο τους δύο γύρισε  τον καλησπέρησε και του ζήτησε τα σχετικά. Παγωμένος ο Παυλος του έδειξε το μήνυμα που έστειλε και απάντησε πως δυστυχώς την ταυτότητα την έιχε ξεχάσει σπίτι. Ο αστυνομικός δυστυχώς του απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα και τον παρακάλεσε να πάνε στο γραφείο του δηλαδή το καπό του περιπολικού να του κόψει την κλήση. Ο Παύλος του είπε σε πολύ συμπυκνωμένο λόγο και παραστατικό το στόρυ του και το που βρίσκεται αυτο τον καιρό ως ανθρωπός. Το όργανο καταλάβαινε όμως αυτός τον έβλεπε σαν πολίτη και έπρεπε να εφαρμόσει το νόμο. Πήρε την κλήση βουβά και συνέχισε. Πίκρα και αδικία έσταζε μέσα του. Πατσαβούριασε στη χούφτα του λίγο πιο κάτω την κλήση και την πέταξε στον κάδο.Πέρπατουσε αγκαλιά με την φίλη του την ιδέα και τα λέγανε πλέον μια χαρά. Δεν τον τρόμαζαν οι ακραίες και τελειωτικές απόψεις της. Μπροστά του είδε μια στάση και στήθηκε καμία διακοσαριά μέτρα πριν απο αυτή ακριβώς δίπλα στο πεζοδρόμιο της λεωφορειολωρίδας. Θα περίμενε το επόμενο λεωφορείο για τον Άδη. Είχε παραδεχτεί πως αυτός ο κόσμος τον είεχε νικήσει. Παραήταν βάρβαρος για εκείνον. Να πάνε να γαμηθούνε όλοι. Το λεωφορείο του ερχόταν και ήταν τυχερός επρόκειτο μια φυσαρμόνικα δεκάδων τόνων. Θα έκανε την  δουλειά της μια χαρά. Σκέφτηκε την μάνα του σε μια αχλή σκέψεων και εικόνων και για μια στιγμή ανύπαρκτη και τόσο ασήμαντη χρονικά δείλιασε αλλά ηταν τόσο ασυναίσθητο που έβαλε το πόδι μπροστά έτοιμος σαν δρομέας των 3000 μέτρων. Πλεόν ο κόσμος γύρω δεν υπήρχε μόνο αυτός και η συνάντηση του με το λεωφορείο. Τον έφτανε λίγο ακόμα ήθελε και ίσα που έκλεινε τα μάτια ασυναίσθητα έτοιμος να βουτήξει στην παντοτινή λήθη. Του ήρθε στο μυαλό ο στον κόσμο του Φισφιρής. Εκεινος ο αδιάφορος εγωκεντρικός μαύρος γάτος .Δεν του είχε βάλει να φάει. Εκανε πίσω ακροπατώντας και το λεωφορείο φρέναρε και κόρναρε σαν σωστός δαίμονας που ήρθε να τον πάρει. Έπεσε πίσω στο πεζοδρόμιο με την μάσκα στο στόμα. Δεν είναι αστείο θα αυτοκτονούσε φορώντας την κωλόμασκα. Σηκώθηκε γρήγορα και έφυγε τρέχοντας υπό το εξεταστικό, επικριτικό και μακριά από μας βλέμμα των συμπολιτών του. Έτρεχε και περπάταγε ξέπνοος, περπάταγε ξεθεωμένος και έτρεχε ξανά. Έβαλε τα κλειδιά στην πόρτα. Ο μαύρος γάτος τέντωσε το ένα αυτί. Είχε ακούσει. Ο παρολίγον αυτόχειρας άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα.Ο γάτος δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Ήταν εξάλλου πολύ κουρασμένος

Γι'αυτό τρέχω

 

Τετέριζε το τζιτζίκι ανέμελα μέσα στο καταλιακό του Σεπτεμβριάτικου απομεσήμερου. Μέρες τρύγου για το νησί, Ο Διόνυσος είχε κατέβει στα χωριά της Βιάννου. Μαζί όμως είχαν έρθει και οι Μαινάδες του..

Η φωνή του Χρηστάκη του προδότη ακουγόταν απέξω από την αυλόπορτα να συνομιλεί έντονα μα συνάμα και πειθήνια στον γερμανό αξιωματικό.

«Στρατή άνοιξε του λόγου σου» σε θέλει ο κυρ λοχαγός

Κουκουβισμένος πίσω από το μαγγάλι θυμάμαι το κορμί μου να παλέυει να μην αναπνέυσει. Ο πατέρας και η μάνα στέκουν όρθιοι αγέρωχοι στην ανοιχτή πια πόρτα. Ο Χάρος είχε μπεί σπίτι και ήθελε να τα πάρει όλα.

Δεν ειπώθηκαν πολλά, δυό τουφεκιές έκλεισαν την άβολη αυτή συνάντηση και οι γδούποι τον κορμιών το ένα ακολουθώντας το άλλο χωρίς πνοή πάνω στο ξύλινο πάτωμα έδωσαν στο νεκρώσιμο τελετουργικό ένα βιμπράτο τέλους. Μπροστά μου χάσκει η μάνα ανακούρκουδα με τα μάτια ορθάνοιχτα και άδεια, σαν τις καρδιές των δολοφόνων της. Από πάνω έχει πέσει ο πατέρας με τα μάτια σφαλισμένα ερμητικά και σίγουρα. Μέχρι το τέλος έδειχνε λεβέντης και λέφτερος.

Ποδοπατήματα πάνω στις ταλαιπωρημένες από το σαράκι τάβλες. Σύντομα θα συναντήσω τους γονείς μου. Εκτινάσσομαι με λύσσα στην έξοδο. 9 χρονών γαβρίας θέλω να ζήσω το κερατό μου! Έχω ήδη βγεί στην αυλίτσα ενώ οι κότες πετάνε και κακαρίζουν απεγνωσμένα υπό την αγωνία της αφιονισμένης επέλασής μου. Οι δολοφόνοι των γονιών μου έχουν μείνει ήδη πίσω. Ακούω και άλλους πυροβολίσμους πιο μέσα από το χωριό. Έχω διανύσει ήδη 50-60 μέτρα από το σκηνικό του φόνου. Σαν να βλέπω πίσω από την πλάτη μου τον κρανιοφόρο να με σημαδεύει ήδη. Τρέχω σαν κατοστάρης πιο γρήγορα από τον θάνατο που με ξοπαίρνει στο κατόπι. Συσπώ τους προσωπικούς μύς σαν να θέλω να κλέισω τα αυτιά μου στον επερχόμενο κρότο του όπλου που με σημαδεύει. Μπαμ!

Νάτο! Σκύβω και μαζέυω τα χέρια πάνω από το κεφάλι και τρέχω τρέχω τρέχω! Πέρνάω  μέσα από πυκνά βάτα και και λειμώνες από λιόδεντρα. Τρέχω σαν φρουμασμένο αράπικο πουλάρι, σαν την μικρή αντιλόπη που καλπάζει μακριά από τους τεράστιους κυνόδοντες του αιλουροειδούς. Πέφτω ξέπνοος σαν να με πρόλαβε το βόλι. Πιάνομαι ολούθε στο κορμί να βρω μια πληγή, μια στάλα αίμα. Πουθενά, τρέχω ξανά! Ζωντανός και ανακουφισμένος!

Στα γύρω βουνά βρήκα φιλοξενία από τους αντάρτες. Με πρόσεχαν και με ταίζανε. Ήμουν το ασυνόδευτο ανήλικο της εποχής. Μετά από μήνες κατέβηκα να δώ το σπιτικό, να χαιρετίσω την μάνα και τον πατέρα. Τίποτα δεν υπήρχε ρημαδι’ο και αποκαίδι ανάθεμά τους.

Γύρισα στο βουνό και έκανα αυτό που με είχε σώσει και είχα μάθει να κάνω καλά πλέον. Να τρέχω. Περιδιάβαινα σαν το αγρίμι  τα Λασηθιώτικα βουνά μεταφέροντας μηνύματα από τον ένα καπετάνιο στον άλλο. Κρυβόμουν στις χαράδρες και στα χαμόδεντρα και τους πρίνους. Παράβγαινα με τα αγριοκάτσικα και είχα παρέα να ατενίζω τους γυπαετούς να πλέουν στον ουρανό. Μάζευα δίκταμο για να φτιάχνουμε ματζούνια για τα λαβωμένα παλληκάρια και τις αρρώστειες στο άγριο και πετρόψυχο βουνό.

Σκληρή και όμορφη ήταν η ζωή στο αντάρτικο. Έμοιαζε στα παιδικά μου μάτια σαν το καλύτερο δώρο ζωής. Χιλιόμετρα πολλά έκανα την μέρα, όμως την νύχτα πάντα με περίμενε ένα ζεστό φαί.

Μόνο από εκείνη την μέρα που με πιάσανε στον αμαξιτό, καθώς χάζευα κάτι πεταλούδες σαν μικρό παιδάκι που μουν. Δεν πρόλαβα να καλυφτώ και με προλάβανε 2 μεγάλες μοτοσυκλέτες με Γερμαναράδες. Ορκίστηκα να γίνω πιο γρήγορος από αυτά τα μαραφέτια.

Βρέθηκα στο Χαιδάρι μαντρωμένος πίσω από ψηλούς φράχτες σαν γελάδα που της κλέβουν την ζωή. Μικρός και έρμος. Το κρύο περόνιαζε τα κόκκαλα μας μέσα στους παγωμένους θαλάμους. Μονο τα χνώτα των εκατό ανθρώπων ανά θάλαμο ζέσταιναν την παγωμένη ατμόσφαιρα ενώ το φεγγάρι τα βράδια αχνόφώτιζε τα ρικνωμένα πρόσωπα, ζεσταίνοντας λίγο και τις καρδιές μας.

10 χρονών ήμουν τότε περίπου. Όλοι με αγαπούσαν οι φυλακισμένοι εβραίοι και έλληνες από όλα τα μέρη της Ελλάδος. Μου έλεγαν να έχω τον νού μου και να μένω μακριά από 2-3 περίεργους και αυτό έκανα. Οι γερμανοί στρατιώτες αδιάφοροι μαζί μου. Ασχολιόντουσαν πως θα κάνουν δύσκολη την ζωή των μεγάλων. Αυτά είναι τα καλά της παιδικότητας.. Λίγο το φαί και πολύ δουλειά. Αγγαρείες χωρίς λόγο και χωρίς ανθρωπιά. Με αφήναν να τρέχω στον προάυλιο, δεν μου είχαν ωράριο προαυλισμού. έβγαινα και έτρεχα γύρω γύρω σαν το ζώο της στέπας που είναι εγκλωβισμένο και θέλει να εκτονώσει την μιζέρια του.

Την άνοιξη με χώσανε με πολλούς άκόμα σε καμιόνια. Μετά μπήκαμε άθλια στοιβαγμένοι σε βαγόνια και φτάσαμε στο σταθμό Θεσσαλονίκης. Μαζί μου και δυό μεσήλικες εβραίοι ζευγάρι άκληροι, που με φρόντιζαν σαν παιδί τους στο Χαιδάρι. Ο Σάββας και η Ρεβέκκα. Ευγενικοί, πράοι και καλόψυχοι. Αργότερα κατάλαβα πως μάλλον με χρεώσαν κατά λάθος για παιδί τους και με πήραν παρέα στο  «τραίνο του θανάτου».  

Παραγεμιστήκαμε σε φορτάμαξες ατσάλινες κλειστές με χαραμάδες για παράθυρα. Να μην βλέπει ο έξω κόσμος το φρικτό φορτίο. Το απάνθρωπο και σκοτεινό περιεχόμενό του κρυβόταν καλά από τα μάτια των ανθρώπων κατά μήκος  της διαδρομής που πέρναγε. Εκατό ψυχές σχεδόν στοιβαγμένες στην κόλαση και το σκοτάδι για μέρες. Εκεί μέσα κατουρούσαμε και χέζαμε σαν τα βοοειδή που μεταφέρονται για σφαγή. Δυο φεγγίτες μας θύμιζαν τι φάση της ήμερας είναι και σε ποιά διάσταση βρισκόμαστε. Η αποφορά του ιδρώτα και των περιττωμάτων ήταν αποπνικτική. Όμως εκείνο που δεν αντεχόταν με τίποτα ήταν η μυρωδιά του φόβου . Μια ακαθόριστη αίσθηση οσφρητική συνάμα με διαίσθηση θανάτου. Ξέραμε πως εκεί που πάμε θα ναι το τέλος μας.

Οι μέρες περάσανε σαν αχλή στο στο μυαλό πια. Λιγο νερό με σε κουβάδες και κομμάτια ψωμί όποτε το θυμόντουσαν σε αυτό το πολυήμερο ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων. Δύο ηλικιωμένοι δεν άντεξαν την 4^η μέρα. Έφυγαν.. Τι τυχεροί σκέφτηκα κοιτάζοντας τα μπλαβισμένα πρόσωπά τους, Τρόμαξα που έκανα αυτή την σκέψη. Σκέφτηκα πως έτρεχα τα βουνά της Κρήτης όλο ζωή και ελπίδα. Μικρό αγόρι με όνειρα σε ένα σκατόκοσμο. Και όμως είχαν καταφέρει να μου πάρουν την ελπίδα

Οι βαριές αλυσίδες από τα βαγόνια πέφτουν . Έχουμε φτάσει στο τέλος..

Αρίφνητα κορμιά λιπόσαρκα ρακένδυτα εδώ και κει. Μαθαίνουμε πως είμαστε στο στρατόπεδο Μπιρκενάου.

Οι μέρες εδώ είναι μια δυστοπία. Το Χαιδάρι ήταν μια υπέροχη  μακρινή εμπειρία πια..Οι φαντάροι με κλωτσάνε και με φτύνουν όπου με βρούν. Γρήγορα κάνω ξανά  αυτό που ξέρω καλά .. τρέχω και μεταφέρω τσιγάρα καλούδια καιι μηνύματα σε όλο τον δαίδαλο του Άουσβιτς. Από άντρα σε γυναίκα από παππου σε εγγόνι. Μηνύματα αγάπης και εγκαρτέρησης. Μηνύματα θανάτου και πόνου. Εκεί έμαθα να στρίβω και το πρώτο μου τσιγάρο. Εκτός από τις φάπες και τις κλωτσιές υπήρχαν και γερμανάδες με ανθρωπιά Σοκολάτες καραμέλες και όταν είχε βάρδια ο Κλαόυς είχα και μια γωνία δίπλα στην σόμπα του, στο δωμάτιο του αξιωματικού. Με κανένα άλλον δεν δέθηκα, δεν μίλησα περισσότερο, ήξερα θα πεθάνουν. Κάθε μέρα έχανα και από έναν, δυο, τρεις φίλους, προστάτες, γονείς. Μόνο ο Κλάους ήξερα θα επιβίωνε εδώ μέσα. Δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε με τα λόγια μόνο με το χαμόγελο και τα χέρια. Μου έδειχνε φωτογραφίες από τα παιδιά του δυο ξανθόψειρες δίδυμες. Έκλαιγε και χάιδευε τους μάυρους τραγίσιους βόστρυχούς μου. Στην σόμπα αυτή με έχωσε το παγωμένο πρωινό του Γενάρη. Δεν πήγα στην πορεία θανάτου. Έφυγε μαζί με τους άλλους γερμαναράδες μα μου άφησε μια σοκολάτα. Στο περιτυλιγμα έιχε γράψει «Ζήσε Τρέχα».

Έμεινα  σε μια κόλαση παγωμένη.Τα καζάνια της είχαν σβήσει πια. Ένα στρατόπεδο φάντασμα, με πτώματα η ζωντανούς νεκρούς από όσους είχαν απομείνει. Είχαν αφήσει πίσω τους άρρωστους, τους γέρους και γριές, αυτούς που δεν θα μπορούσαν να πάνε ούτε μισή ώρα στις πορείες θανάτου. Κλαίω από χαρά που είμαι εκεί ζωντανός . Κλαίω από λύπη για τον θάνατο, την οδύνη, την φρενίτιδα του πολέμου. Τρέχω σε όλο το τερατούργημα που εγκλώβισε και θανάτωσε εκατομμύρια  παλλόμενες καρδιές.

Δεν έχω δυνάμεις ακουμπάω σε ένα χάλασμα που αρχίζει να κλονίζεται συθέμελα Έρχονται οι Κοκκινοι. Τα θηριώδη Τ34 σαν μεταλλικοί  ελέφαντες σπέρνουν παραδόξως όχι τον τρόμο αλλα την ελπίδα.

Ήμουν λέφτερος! και ζωντανός! Λέφτερος να τρέχω!

Και αυτό έκανα από τότε. «Έτρεχα παντού. Σε δρόμους και βουνά. ¨Ήμουν μόνος που έτρεχα τότε στην παλιά μεταπολεμική Αθήνα. Θυμάμαι και με κοίταγαν περίεργα, σαν νεκροζώντανο του Αουσβιτς. Που να΄ξεραν..  ‘Ετρεξα τον πρώ Μαραθώνιο το 1955 και από τότε ‘εχω τρέξει σε 30 αγώνες πάνω στην Κλασσική Διαδρομή. Πάντα κουβαλάω μαζί μου την Ρεβέκκα, τον Καρλ, την Μάνα και τον Πατέρα. Κουβαλάω όλους αυτούς που με χάθηκαν στα στρατόπεδα ,τα μάτια τους και τον κυματισμό της υπαρξής τους. Κουβαλάω κουβέντες διάσπαρτες, στιγμές ανθρωπιάς μέσα στα σύρματα και τα κλουβιά.  Κουβαλάω σαν πέτρα στο στομάχι που δεν μπορώ να ξεφορτωθώ όλο αυτό το τυφλό μίσος του ανθρώπου . Ένα κλαδί ελιάς και λίγη καλή θέληση θέλει η ανθρωπότητα για ναναι μονιασμένη, Τόσο απλά ένα κλαδί ελιάς και αγάπη για τον συναθλητή και τον συνάνθρωπο, το σύμβιο όν πάνω σαυτή την πέτρα που ονομάζουμε Γη.

Γιαυτό τρέχω ακόμα κοντά στα 80 μου πια χρόνια. Θέλω να ζήσω αρμόνικά, με Ειρήνη.

Μπάτμαν και Ρόμπιν

 Μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο με την πνιγηρή ατμόσφαιρα και την υγρασία να γεμίζει το άδειο από έπιπλα χώρο. Στην οροφή ένα ανεμιστήρας γύριζε αργά ξεχαρβαλωμένος δίνοντας την εντύπωση πως θα γκρεμιστεί στο κεφάλι του από στιγμή σε στιγμή. Το σκηνικό του θύμιζε κάτι πολεμικές ταινίες του Βιετναμ με Αμερικανούς στρατιώτες να κάθονται κάθιδροι και μεθυσμένοι σε φτηνά μπαρ του Ανόι. Το μάυρο πιτ μπουλ βρήκε ήδη την γωνιά του και ξάπλωσε. Είχε συνηθίσει τις μετακινήσεις τις αλλαγές χώρων και προσώπων. Το είχε κλέψει πριν μερικά χρόνια από έναν κήπο των βορείων προαστίων με σκοπό να τον πουλήσει. Δεν το έκανε ποτέ. Ήταν το μόνο καλό που είχε κάνει στη ζωή του. Άνοιξε την πόρτα ελάχιστα για να μην εγκλωβιστεί ο σκύλος και πάτησε τον διακόπτη του ανεμιστήρα να σταματήσει. Έσυρε το κρεβάτι ίσα ίσα να ακροπατήσει και πέρασε βιαστικά την ζώνη στον ανεμιστήρα. Ανέβηκε και την πέρασε στο λαιμό όπως έχει διαβάσει και έχει δει σε ταινιες.¨Όχι του βιετνάμ αλλά σε άλλους πολέμους αυτούς τους καθημερινούς τους μοναχικούς και άγνωστους.Ο σκύλος τον κοίταγε με ανασηκωμένα τα φρύδια κουλουριασμένος ακουμπώντας το κεφάλι στα μπροστινά πόδια. «Αντίο Ρόμπιν» είπε κοιτώντας το σκύλο και γύρισε το κορμί του και το κεφάλι του από την άλλη μεριά καθώς ακροπάτησε για τελευταία φορά στο κρεβάτι και βρέθηκε στο κενό. Δεν ήθελε ο σκύλος να τον βλέπει να ψυχοραγεί. Όχι ότι θα καταλάβαινε τίποτα αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Από την άλλη δεν ήθελε και να πεθάνει μόνος του ήθελε να υπάρχει ένα μάρτυρας πως υπήρξε στη ζωή. Γαμώτο είχε ξεχάσει να τελειώσει εκείνη την μπουκάλα κρασί που είχε στο στρατιωτικό του αμπέχωνο. Ήθελε να φτιάξει κεφάλι πριν φύγει. Σκατά βιάστηκε. Μια ζωή βιαστικός και παρορμητικός. Ούτε ένα σωστό τέλος δεν μπορούσε να βάλει. Οι μυς του λαιμού ήδη είχαν φτάσει στα όριά τους ένω οι κόρες του είχαν συσταλεί και η προθανάτια αγωνία πλανιόταν παντού το δωμάτιο. Με ασύλληπτη ταχύτητα περνούσαν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό ενώ αντανακλαστικά κουνούσε τα πόδια. Αφού δεν ήθελε να σωθεί τι σκατα κουνιούνται.Ο Ρόμπιν θορυβημένος ήταν από κάτω και γάβγιζε δυνατά σαν τον πιστό μαθητή Ιωαννη στα πόδια του ετοιμοθάνατου Χριστού. Μα στάσου Ρόμπιν πόσο γελοίο και συνηθισμένο να βγάλεις έτσι το σκύλο σου. Δηλαδή αυτός ήταν ο Μπάτμαν; Αστεία πράγματα. Ισως κάποτε να ήθελε να γίνει. Να σώσει τον κόσμο. Τελικά ο κόσμος τον απόσωσε. Ζώντας μέσα στο ολόλαμπρο σκοτάδι του κατάφερε να γίνει άλλος ένα περιθωριακός.Ο σκύλος ούρλιαζε πλέον. Το αίμα είχε συγκεντρωθεί στο κεφάλι και το υπόλοιπο σώμα δεν ήταν εκεί. Οι αναπνευστικοί μύες είχαν παραδώσει και τα χέρια του θανάτου τον χαίδευαν από τα κάτω άκρα προς τα πάνω. Σαν να έβλεπε τον εαυτό του εκεί στο δωμάτιο. Σαν να έβλεπε εκείνο το πιτσιρρίκι με τη φρεσκοσιδερωμένη ποδιά, το χαμόγελο και το κέφι για παιχνίδι και ζωή. Αν μπορούσε να μιλήσει τώρα να μπορούσε κάτι να ψελλίσει θα του λεγε

«Μικρέ μην τα παρατάς»

Ένας ορυμαγδός ακούστηκε, σκόνη παντού. Έτσι θαναι ο Αδης. Ο Ρόμπιν τον έγλυφε στο πελιδνό πρόσωπο και το ξέπνοο σχεδόν σώμα ήταν σωριασμένο δ’ιπλα στον ανεμιστήρα. Κάποιοι μπούκαραν από την ανοιχτή πόρτα έντρομοι από τον θόρυβο.

Λύσανε βιαστικά την ζώνη με τρεμάμενα από αγωνία χέρια.

"Μην τα παρατάς" νόμισε πως άκουσε κάπου άχρονα και άλογα μέσα στο σχεδόν άδειο από οξυγόνο μυαλό του

Η δική μας Ελένη

   Η εποχή της ουράς στην αναμονή, η εποχή των αποστάσεων. Η κοινωνική απόσταση που εξωραίστηκε σε σωματική απόσταση. Οι ασπασμοί, χειραψίες και αγκαλιές στον πάγο. Ένας ιός παλιός αλλά νέος. Γνωστός αλλά άγνωστος. Θανατηφόρος και επικίνδυνος αλλά πάλι όχι και τόσο επικίνδυνος.

Ο άνθρωπος από τότε που εξισώθηκε με το Θείο σαν καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση έχασε και την επαφή με τη φύση. Κάποτε λάτρευε την φωτιά και την βροχή. Σεβόταν τα στοιχεία της Φύσης γιατί γνώριζε πως από αυτά εξαρτάται η ζωή του.

Όταν πλέον σαν ελίτ της βιολογικής εξέλιξης προσάρμοσε το περιβάλλον στα μέτρα του σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα που προσαρμόζουν τη ζωή τους στο περιβάλλον έχασε και τον κάθε σεβασμό για την τροφό Φύση.

Φύση όμως σημαίνει και Φθίση. Το αντίθετό της άκρο. Η φυσική συνέχεια είναι η φθορά κάθε έμψυχου και άψυχου ετούτου του κόσμου. Η Φύση φθίνει πλέον με μεγάλη ταχύτητα και μας το δηλώνει με ποικίλους τρόπους.

Η εκβιομηχάνιση, η αποψίλωση των δασών, η εντατική κτηνοτροφία και γενικά η οίηση του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στο περιβάλλον και στα ζώα έφερε αυτόν τον νέο-παλιό ιό. Ιοί και βακτήρια ζούνε δισεκατομμύρια χρόνια πριν από μας και είναι σίγουρα πως θα ζουν και μετά από μας.

Ο Γαλαξίας της Ανδρομέδας απέχει 2,5 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από μας και μια πιθανή μετοίκιση του ανθρώπου από τη Γη σε άλλο Γαλαξία μοιάζει ακόμα απίθανη.

H Σχέση με τη Φύση και το περιβάλλον αποτελούν ζωτική σημασία για όλα τα είδη σε αντίθεση με τη Σχάση. Η θερμορύθμιση, η αναπνοή, θρέψη όλες οι βασικές λειτουργίες έχουν σχέση με την αλληλεπίδραση του ζώντος οργανισμού με το περιβάλλον. Ακόμα η σχέση αποτελεί ζωτικής σημασίας έννοια και πρακτική για τον άνθρωπο. Η συγκρότηση ομάδων και η σχέση με τους γύρω μας είναι αυτό που μας κατέστησε ικανούς να συνεργαζόμαστε και να επιτυγχάνουμε θαυμαστά επιτεύγματα.

Η σχάση από την φύση οδηγεί σε έναν αποχωρισμό, σε ένα διαχωρισμό χωρίς μέλλον και με βραχύβια προοπτική. Η πανδημία του νέου-παλιού κορονοϊού οδήγησε επίσης στην κοινωνική σχάση και στην κοινωνική απομάκρυνση. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη την επαφή και την φυσική παρουσία του πλησίον όπως και όλα τα κοινωνικά ζώα. Όσο και αν η τεχνολογία υποκαθιστά αυτές τις μέρες την φυσική παρουσία καμία βιντεοκλήση ακόμα και κανένα ολόγραμμα δεν θα αντικαταστήσει την μυρωδιά, την δόνηση της χροιάς της φωνής στον ίδιο χώρο. Δεν μπορεί να προκαλέσει τις ίδιες νευροφυσιολογικές μεταβολές η οθόνη σε σχέση με την ζωντανή παλλόμενη παρουσία.

Όμως επιτρέψαμε και επιτρέπουμε τα τελευταία εκατό χρόνια τεχνολογικής ανάπτυξης αλλά οικολογικής ύφεσης να κινδυνεύουμε να σβήσουμε καταλήγοντας σε ένα τεχνολογικό Σούπερ Νόβα.

Οι κολοσσιαίες εταιρίες εκμετάλλευσης των πόρων της γης, οι γιγάντιες βιομηχανικές κτηνοτροφικές μονάδες και κάθε είδους κερδοφόρας και κερδοθήρας οικονομικής μονάδας θα απομυζά από το περιβάλλον την τελευταία σταγόνα που μπορεί να προσφέρει. Όσο υπάρχουν Αχαιοί θα υπάρχει πάντα και μια Ωραία Ελένη.

Η δικιά μας Ωραία Ελένη η Γη, εκτός από όμορφη είναι και αναγκαία.. θα τους την παραδώσουμε;

  

Σιζόντ

«Γράφει κάτι στα αραβικά» είπε ο έλληνας αστυνομικός που έπιασε τον ημιλιπόθυμο σκύλο να βρίσκεται ξαπλωμένος μπροστά στα συρματοπλέγματα της μεριάς των ελληνικών συνόρων. Πίσω από το λουρί του σκυλιού ήταν γραμμένο με μαρκαδόρο και μισοσβησμένο προφανώς το όνομα του ζώου. Ανέπνεε με δυσκολία καθώς η ατμόσφαιρα έιχε γεμίσει χημικά. Η ένταση είχε σταματήσει και οι αντίπαλες ομάδες ανασυντάσσοταν. Το ζώο μεταφέρθηκε σε ένα μικρό κατάλυμα που είχαν οι στρατιώτες. Ήταν ένα μεσαίου μεγέθους μπέζ κανίς γκριφόν. Σιζόντ ήταν το ονομά του και η ιστορία του μεγάλη,

Ζούσε στο Χαλέπι με μια οικογένεια που τον είχε υιοθετήσει μωρό στους δρόμους. ‘Ηταν μια ευτυχισμένη οικογένεια και τα δύο παιδία αγαπούσαν πολύ τον Σιζόντ. Κάθε μέρα τα περίμενε πως και πως να γυρίσουν από το σχολείο. Μια μέρα δεν ξαναγύρισνα ποτέ. Δεν τα ξαναείδε. Είχε ξεκινήσει ο πόλεμος και το σχολείο τους βομβαρδίστηκε.άεν καταλ’αβαινε ο Σιζόντ τι συμβαίνει. Άκουγε εκκωφαντικούς θορύβους, μύριζε τον φόβο και την αγωνία στην ατμόσφαιρα. Το ζευγάρι διαλυμένο ψυχολογικά κλείστηκε στο βουβό κέλυφος της απώλειας και ο Σιζόντ έμεινε απέξω. Ξεχνούσαν να τον ταίσουν αφού και εκείνοι ξενούσαν να φάνε. Τους πήγανε στο νοσοκομείο και ο Σιζόντ έμεινε μόνος στο σπίτι μέρες νηστικός και διψασμένος. Η γειτονιά κάποια στιγμή εισάκουσε τα ικετευτικά κλάματα του και άνοιξαν την πόρτα. Έτρεξε έξω στην ελευθερία χωρίς να ξέρει που. Βρήκε φιλοξενία σε μια άλλη γειτονία. Τον τάισαν και τον φρόντισαν. Όμως ο πόλεμος τους έδιωξε και αυτούς. Πεινασμένος γυρνούσε ο μικρός Σιζόντ ανάμεσα στις γκρεμισμένες ζωές. Κυνηγημένος από αγέλες ζώων που είχαν εγκαταλειφθεί και αυτά απομεινάρια ξεχασμένης ανθρωπιάς και καθημερινότητας

Ενστικτωδώς ακολούθησε ένα γκρούπ ανθρώπων που πεζοπορούσε. Μια κοπέλα έφηβη έιδε το ζώο που τους ακολουθούσε και το πήρε υπό την προστασία της. Φτάσανε στα τουρκικά σύνορα και με κάποιο τρόπο περάσανε. Δεν την ξανάδε την κοπέλα. Μέσα σε ένα συνωστισμό την έχασε. Έμεινε μόνος σε ένα ορεινό χωριό της Τουρκικής ενδοχώρας. Οι ντόπιοι τον διώχνανε και  δεν είχε καταφύγιο. Για καλή του τύχη ένα φορτηγάκι σταμάτησε εκεί στο ξεχασμένο χωριό. Ο άνθρωπος που οδηγούσε του σφύριξε, άνοιξε την πόρτα και αυτό ήταν. Μπήκε μέσα. Έιχε πάρει παράταση ζωής. Μετά από ώρες οδήγησης βρέθηκε σε ένα κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Το φορτηγάκι ξεφόρτωσε τα υλικά που κουβαλούσε και έφυγε. Ο Σιζόντ έμεινε εκεί. Γύριζε από σκηνή σε σκήνη και μύριζε. Άλλοι τον διώχναν, άλλοι τον χάιδευαν. Ενα κοριτσάκι του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Έμεινε εκεί έξω από τη σκηνή της οικογένειας. Σιγά σιγά κέρδισε την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους, ξαναβρήκε οικογένεια μέσα στις λάσπες του καταυλισμού. Του αρκούσε η συντροφιά και η αίσθηση να ανήκει κάπου.

Μια μέρα όλοι αρχίσανε να φεύγουν από αυτό το χώρο. Περπάτησε ώρες με την οικογένεια. Το παιδί είχε εξαντληθεί και με τα τελευταία χρήματα που είχαν πλήρωσαν ένα ταξί που βρέθηκε στο διάβα τους να τους πάει στα σύνορα. Ο οδηγός δεν ήθελε το ζώο με τίποτα στο αυτοκίνητο. Κια ο Σιζόντ ξανάμεινε μόνος. Το παιδί ούρλιαζε από λύπη καθώς το ταξί απομακρυνόταν. Δεν έτρεξε να το ακολουθήσει, έιχε μάθει να μένει μόνος. Ακολούθησε μια όμάδα νεαρών που πορευόντουσαν. Γελάγανε μαζί του και δεν του δίνανε σημασία. Μύριζε σιγά σιγά καπνό και την γνωστή μυρωδιά φόβου. Πλησιάζοντας έβλεπε φωτιές και ανθρώπους σε ένταση. Το ένστικτο του έλεγε να γαβγίζει. Να αμυνθεί και να συσστρατευτεί ενάντια στους απέναντι. Δυό μέρες έμεινε εκεί στα συρματοπλέγματα. Γαβγιζε και γρύλιζε στους από κεί. Ενας Τούρκος φαντάρος του έδωσε νερό μέσα από το κράνος του. Ο Σιζόντ ήπιε βιαστικά και ξαναγύρισε στη μάχη. Είχε βρεί κάπου να ανήκει πάλι. Την επόμενη μέρα η ατμόσφαιρα από τα δακρύγόνα έγινε αποπνιχτική. Ακολούθησε την ομάδα νεάρων να περάσει το συρματόπλεγμα που είχε σκαφτεί από κάτω. Δεν μπορούσε να αναπνέυσει και μόλις πέρασε από την άλλη σωριάστηκε λιπόθυμος, εξαντλημένος.

«Σιζόντ» γράφει. Είναι αραβικό όνομα έιπε ο διερμηνέας που είχε αφαιρέσει το ξεθωριασμένονο λουρί από τον νεκρό σκύλο.

Σιζόντ τον λέγανε και ήταν μεγάλη η ιστορία του

Tόσο απλά

«Τόσα και τόσα γράφτηκαν για την κρίση. Μια κρίση που εφευρέθηκε για μια ακόμη φορά στο όνομα του κέρδους. Δεν κομίζω γλαύκας ες τας Αθήνας. Το μόνο που κάνω είναι να προσθέσω κι εγώ τη δικιά μου οπτική σε αυτό που συμβαίνει στις ζωές των ανθρώπων εδώ και σε όλη την Ευρώπη».

                «Αγάπη μου, έφτασα… Συγνώμη που άργησα, αλλά είχε πολλή κίνηση!»

                Κατάχλωμος ο μέχρι πριν από λίγο σοβαρός ομιλητής, πίνει μια γουλιά νερό, προκειμένου να συνέλθει από το σοκ της έλευσης της συζύγου του.

                «Συνέχισε, αγάπη μου, συνέχισε!» συμπληρώνει η ξανθιά κυρία, μεγαλώνοντας τον τρόμο μέσα του, αλλά και τη θυμηδία στην αίθουσα.

                «Θα σκάσεις, μωρή, επιτέλους να ακούσουμε τον άνθρωπο;»

                «Σε ποιον μιλάς έτσι, μωρή κωλόγρια;» ανταπαντά.

                Μύλος αρχίζει να γίνεται εκεί μέσα. Ο μέχρι πρότινος πρωταγωνιστής και τιμώμενο πρόσωπο δεν πιστεύει στα μάτια του. Κανείς δεν ασχολείται μαζί του πλέον. Όλοι θυμωμένοι μέσα στην αίθουσα, θύματα της πιο άγριας κρίσης.

                Σηκώνεται και αποχωρεί διακριτικά. Στην έξοδο βλέπει το διαφημιστικό σταντ… «“Η κρίση στα μάτια μας”. Το νέο βιβλίο του Κώστα Αυγεράκη». 

                «Τι ντροπή!» σκέφτεται. «Τι άτιμος που είμαι», αναλογίζεται με σοβαρότητα. «Πήγα κι εγώ να εκμεταλλευτώ  τον φόβο και την ανασφάλεια του κόσμου για να πάρω κι εγώ μερίδιο από την πίτα». Πετάγεται στη μέση του δρόμου, προκειμένου να σταματήσει το επερχόμενο ταξί. Το χέρι σε έκταση, όρθιο, για να σιγουρευτεί πως δεν θα το χάσει. Θέλει να φύγει από εκεί οπωσδήποτε.

                «Καλησπέρα. Πού πάμε;»

                «Λυκαβητό».

                Έχει πέσει ήδη το σκοτάδι. Κοιτάει το ρολόι του. Τέτοια ώρα θα υπέγραφε τα πρώτα αντίτυπα στους θαυμαστές του, σκέφτεται. Τι ξεδιάντροπος! Θα πούλαγε άλλο ένα βιβλίο για την κρίση, λες και αυτό θα έλυνε τα προβλήματα του κόσμου.

                Το ταξί αρχίζει να φιδοσέρνεται στις ανηφόρες του λόφου. Νομίζεις πως άλλαξες πόλη. Τα δέντρα κυριαρχούν στο φόντο. Πάντα του άρεσε ο Λυκαβητός. Είχε όμως χρόνια να έρθει. Από τότε που έμπλεξε με τα κοινά.

                Πάει και κάθεται σε μια άκρη, από όπου έχει πιάτο όλη την Αθήνα, την Αθήνα της κρίσης, φωτισμένη, υπέροχη. Από πάνω από το κεφάλι του ο Λυκαβητός αγέρωχος, φωτεινός, ενώ απέναντι λάμπει η επιβλητική και μεγαλοπρεπής Ακρόπολη.  Μια Αθήνα που από ψηλά δεν θυμίζει σε τίποτα μια πόλη που ζει σε όρους κρίσης.

                Το ζευγαράκι δίπλα χαριεντίζεται αδιαφορώντας γι’ αυτό το σκηνικό που απλώνεται στα πόδια του, αδιαφορώντας για όλο το σκηνικό τρόμου που έχει στηθεί στην πάλαι ποτέ περήφανη αυτή Δημοκρατία.

                Γυρνάει το βλέμμα του στην αλάνα του θεάτρου του Λυκαβητού. Άλλο ένα ζευγαράκι, αυτή τη φορά σκύλων, τρέχει με ανοιχτό το στόμα σαν να χαμογελούν τόσο ανέμελοι και ευτυχισμένοι.

                Πόσο ηλίθιος νιώθει που πήγε κι έγραψε άλλο ένα βιβλίο γι’ αυτά που δεν μπορεί να κάνει ο κόσμος για την κρίση. Που δεν έγραψε για τα απλά που μπορεί να κάνει για να νιώσει καλά… να έρθει μια βόρτα στον Λυκαβητό, να ερωτευτεί, να αγαπήσει, να φροντίσει ένα ζώο.

                Το τηλεφωνό του χτυπάει τόση ώρα μανιασμένα και το έχει αγνοήσει. Τον έχει συνεπάρει η απλότητα αυτής της σκέψης του.

                «Χρήστο, πού είσαι, αγάπη μου; Συγνώμη γι’ αυτό που έγινε. Εγώ δεν…», ακούγεται απολογητικά η γυναικεία φωνή.

                Ξανακοιτάζει μπροστά του όλη αυτή την απλότητα της νυχτερινής Αθήνας και χαμογελάει.

                «Μην ανησυχείς. Καλό μου έκανες! Πάντα καλό μου κάνεις, έστω και με τον δικό σου θορυβώδη τρόπο. Σ’ αγαπώ. Θα έρθω σε λίγο σπίτι. Προς το παρόν ξαναγνωρίζομαι με την Αθήνα της κρίσης.

                Κλείνει το τηλέφωνο, ρουφάει μια τζούρα αττικό ουρανό και ξεκινάει να περπατάει προς τον κατηφορικό δρόμο της επιστροφής.

                Νιώθει ερωτευμένος με τα πάντα… με την πόλη, τη γυναίκα του, τα πεύκα γύρω του, ακόμα και με εκείνον τον ενοχλητικό πόνο στην άρθρωση του ώμου που απέκτησε πρόσφατα, στα πενήντα έξι του χρόνια.

                Ο δρόμος της επιστροφής φαίνεται μακρύς. Τι όμορφα! Έχει τόσα πράγματα να ερωτευτεί εν μέσω κρίσης…